آزمون های تشخیص بیش فعالی

علم پزشکی سابقه ی طولانی در تشخیص بیش فعالی دارد. این در حالی است که، هیچ آزمون قطعی برای تشخیص بیش فعالی وجود ندارد. صحبت کردن با بیمار و اعضای خانواده اش، می تواند مهم ترین ابزار تشخیصی پزشکان برای بیش فعالی باشد. از طریق صحبت کردن، دکتر می تواند در مورد حالات روزانه ی بیمار، رفتار، بهره وری، و عادات و شیوه ی زندگی به اطلاعت مهمی دست یابد. یک آزمون روانشناسی، سلامت کلی بیمار را نشان می دهد؛ اما پزشک برای تشخیص و درمان موثر، علائم خاص بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان را باید بداند.

معیارهای ارزیابی بیش فعالی چیست؟

پزشکان آمریکا با معیارهایی که در انجمن روانشناسی آمریکا بیان شده است؛ تشخیص را انجام می دهند. معیاری که شما می توانید در انتهای مقاله آن ها را مشاهده کنید؛ به عنوان راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، همچنین به عنوان DSM-V شناخته شده است.
ارزیابی بیش فغالی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• صحبت کردن با کودک یا بزرگسال برای گرفتن سابقه از بیمار
• صحبت کردن با پدر و مادر یا همسر برای گرفتن تاریخچه ی سلامت رفتاری بیمار و خانواده
• معاینه ی فیزیکی
• ارزیابی بالینی با استفاده از مقیاس رتبه بندی رفتار استاندارد و پرسشنامه
• بررسی عملکرد تحصیلی، اجتماعی و عاطفی فرد و سطح توسعه
• بررسی ناتوانی های یادگیری

• 

در صورت نیاز به تست بیشتر، پزشک ممکن است برای تشخیص بیش فعالی از آزمون های دیگری نیز استفاده کند؛ از جمله:

• چک کردن شنوایی و بینایی شخص
• آزمایش خون برای بررسی سطح سرب
• آزمایش خون برای بیماری هایی مانند بیماری تیروئید
• تست امواج مغزی با نمودار مغزی( encephalograph ) برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی مغز
• CT اسکن و یا MRI برای بررسی مغز

اگر بیمار کودک باشد؛ پزشک با پدر و مادر کودک در مورد رفتار بیش فعالی او صحبت خواهد کرد. پزشک باید از شما سن آغاز رفتارهای بیش فعالی کودک و شروع نشانه های بیش فعالی را بپرسد. پزشک ممکن است برای ارزیابی رفتار از معلم کودک و سایر مسئولین مدرسه سوال بپرسد. اگر بیمار یک فرد بزرگسال است؛ دکتر ممکن است با همسر یا اعضای خانواده صحبت کند. این کار برای گرفتن یک سابقه ی پزشکی و رفتاری دقیق تا زمان ارزیابی علائم بیمار می باشد. برای بزرگسالانی که ممکن است بیش فعالی داشته باشند؛ پزشک برای جمع آوری اطلاعات، درخواست نشانه های رفتاری کودکی فرد را خواهد کرد. که عبارتند از:

• رفتار در خانه
• رفتار در مدرسه
• نمرات
• تعامل با همسالان و خواهر و برادر
• پیدا کردن سرنخ برای وجود بیش فعالی در کودکی

بیش فعالی اغلب در بزرگسالان تشخیص داده می شود. هر چند این اتفاق در دوران کودکی می افتد. پس از اثبات رفتار بیش فعالی در  کودکی، می تواند به پزشک کمک کند تا تشخیص دقیقی از بیماری دهد و درمان موثری انجام دهد. حدود ۵۰ درصد از کودکان مبتلا به بیش فعالی علائم را در بزرگسالی هم دارند.

پاورقی:

Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders = DSM-V = راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی