بیماری های خودایمنی چیست؟ معرفی و انواع آن ها

بیماری های خودایمنی

بیماری های خودایمنی چیست؟ معرفی و انواع آن ها

اختلالات سیستم ایمنی سبب فعالیت پایین و غیرطبیعی یا فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی می شوند. در زمینه فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی، بدن به بافت های خودی حمله می کند و به آن ها آسیب می زند که به آن بیماری های خودایمنی می گویند. بیماری های خودایمنی، توانایی بدن برای جنگیدن با عوامل خارجی را کم می کند و سبب آسیب پذیری به عفونت ها می شود.

در پاسخ به عاملی ناشناخته، سیستم ایمنی ممکن است شروع به ساخت آنتی بادی هایی کند که به جای مبارزه با عفونت ها، به بافت های خودی حمله کند. درمان بیماری های خودایمنی به طور کلی بر روی کاهش فعالیت سیستم ایمنی متمرکز است. مثال هایی از بیماری های خودایمنی شامل موارد زیر می شود:

  • روماتیسم مفصلی: سیستم ایمنی آنتی بادی هایی تولید می کند که به پوشش مفاصل متصل می شوند. سلول های سیستم ایمنی سپس به مفاصل حمله می کنند و سبب التهاب، ورم و درد می شوند. اگر آرتریت روماتوئید درمان نشود، به مرور سبب آسیب دائمی مفاصل می شود. درمان برای آتریت روماتوئید می تواند شامل داروهای تزریقی یا خوراکی متنوعی شود که فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی را کاهش می دهند.
  • لوپوس اریتماتوزوس سیستمیک ( لوپوس ): افراد مبتلا به لوپوس، آنتی بادی های خودایمنی می سازند که می تواند درون بدن به بافت ها متصل شود. مفاصل، ریه ها، سلول های خونی، اعصاب و کلیه ها معمولا توسط لوپوس تحت تاثیر قرار می گیرند. درمان معمولا نیاز به پردنیزولون خوراکی دارد که یک استروئید کاهش دهنده عملکرد سیستم ایمنی است.
  • بیماری روده التهابی ( IBD ): سیستم ایمنی به پوشش روده ها حمله می کند و سبب درجاتی از اسهال، خونریزی رکتال، حرکات سریع روده، درد شکمی، تب و کاهش وزن می شود. کولیت های اولسراتیو و بیماری کروهن، دو شکل اصلی IBD هستند. داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی که به صورت خوراکی و تزریقی تجویز می شوند برای درمان IBD مفید هستند.
  • اسکلروز چندگانه یا تصلب بافت چندگانه ( MS ): سیستم ایمنی به سلول های عصبی حمله می کند و سبب علائمی می شود که می تواند شامل درد، کوری، ضعف، هماهنگی ضعیف و گرفتگی های عضلانی باشد. داروهای زیادی می توانند برای درمان ام اس به کار گرفته شوند که همه آن ها سیستم ایمنی را سرکوب می کنند.
  • دیابت شیرین نوع یک: آنتی بادی های سیستم ایمنی به سلول های مولد انسولین در پانکراس حمله کرده و آن ها را از بین می برند. در سنین جوانی، افراد مبتلا به نوع یک دیابت نیازمند تزریق انسولین برای زنده ماندن هستند. این بیماری یکی از انواع مشهور بیماری های خودایمنی است.
  • سندرم گیلن باره: سیستم ایمنی به اعصاب کنترل کننده عضلات در پاها و گاهی دست ها و نیم تنه بالایی حمله می کند. نتیجه آن ضعف است که می تواند گاهی بسیار شدید باشد. تصفیه خون با روشی به نام پلاسمافرزیس، روش درمانی اصلی برای نشانگان گیلن باره محسوب می شود.
  • پلی نوروپاتی التهابی میلین زدای مزمن: همانند گیلن باره، سیستم ایمنی به اعصاب حمله می کند اما نشانه ها بیشتر باقی می مانند. حدود ۳۰ درصد بیماران اگر زود درمان نشوند روی ویلچر خواهند نشست. درمان این بیماری و نشانگان گیلن باره ( CIDP و  GBS ) شبیه به هم است.
  • پسوریازیس: در پسوریازیس که یکی از بیماری های خودایمنی است، سلول های خونی سیستم ایمنی که فعالیت بیش از حدی دارند و به نام سلول های تی شناخته می شوند، در پوست جمع می شوند. فعالیت سیستم ایمنی، سلول های پوست را تحریک می کند تا به سرعت پلاک های پوستی و صاف را دوباره بر سطح پوست تولید کنند.
  • بیماری گریوز: سیستم ایمنی آنتی بادی هایی می سازد که غده تیروئید را برای آزاد کردن هورمون تیروئید اضافی به خون، تحریک کند ( هایپوتیروئیدیسم ). نشانه های بیماری گریوز می تواند شامل چشم های برجسته، کاهش وزن، عصبانیت، زودرنجی، ضربان قلب سریع، ضعف و موی شکننده باشد. تخریب یا برداشتن غده تیروئید با استفاده از دارو یا جراحی، برای درمان بیماری گریوز معمولا لازم است.
  • تیروئیدیت هاشیموتو: آنتی بادی های تولید شده به وسیله سیستم ایمنی به غده تیروئید حمله می کنند و به آرامی سلول هایی که هورمون تیروئید می سازند را تخریب می کنند. سطوح پایین هورمون تیروئید ( هایپوتیروئیدیسم )، معمولا طی چند ماه یا چند سال شکل می گیرد. نشان ها شامل خستگی، یبوست، افزایش وزن، خشکی پوست و حساسیت به سرم است. قرص هورمونی سنتتیک که به صورت روزانه مصرف می شود، اعمال طبیعی بدن را باز می گرداند.
  • میاستنی گراویس: در این بیماری خودایمنی آنتی بادی ها به اعصاب متصل می شوند و آن ها را از تحریک مناسب عضلات باز می دارند. ضعفی که همراه با فعالیت بدتر می شود، نشانه اصلی میاستنی گراویس است. مستینون ( پیروستیگمین ) داروی اصلی برای درمان میاستنی گراویس محسوب می شود.
  • واسکولیت: در این گروه از بیماری های خود ایمنی، سیستم ایمنی به عروق خونی حمله کرده و آن ها را از بین می برد. واسکولیت می تواند روی هر اندامی تاثیر بگذارد، بنابراین نشانه ها وسیع هستند و می توانند تقریبا در تمام نقاط بدن رخ دهند. درمان شامل کاهش فعالیت سیستم ایمنی، معمولا با پردنیزولون یا دیگر کورتیکواستروئید ها صورت می گیرد.

پاورقی:

۱- خونریزی رکتال = خونریزی از قسمت انتهایی روده ی بزرگ = خونریزی از ناحیه ی رکتوم

۲- کولیت اولسراتیو = درد شکمی که به دلیل زخم روده به وجود آمده است.

۳- IBD = Inflammatory bowel disease

۴- گلین باره = Guillain-Barre

 

5/5 - (2 امتیاز)

این مطلب را به اشتراک بگذارید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *