علل احتمالی بیش فعالی

کارشناسان می دانند که بیش فعالی دارای یک جزء ژنتیکی قوی است. علاوه بر این ، آنها فکر می کنند که ژن هایی وجود دارند که کنترل سطح مواد شیمیایی خاصی در مغز را بر عهده دارند. به نام انتقال دهنده های عصبی که به نظر می رسد در افراد مبتلا به بیش فعالی این سطح  متفاوت باشد.

در برخی موارد، هر چند، هیچ ارتباط ژنتیکی در رابطه با بیش فعالی وجود ندارد، اما دیگر رفتارهای رایج ، مانند سیگار کشیدن یا نوشیدن مشروبات الکلی در دوران بارداری ، و نیز دیگر عوارض مامایی در کودکان در ابتلا به بیش فعالی مرتبط است.
نوزادان با وزن کم هنگام تولد، احتمال افزایش خطر ابتلا به بیش فعالی را دارند. همین امر برای کودکان که آسیب به سر ، به ویژه آسیب به لوب فرونتال(قسمت پیشانی سر) داشته اند نیز صدق می کند. درکودکانی که در معرض سرب و یا دیگر مواد سمی محیطی مانند بورد مدار چاپی و یا آفت کش ها در اوایل زندگی قرار دارند نیز خطر  ابتلا به بیش فعالی بالاتر است.
ابتلا به بیش فعالی همیشه در دوران کودکی آغاز می شود. هر چند برای برخی افراد، بیش فعالی ممکن است تا زمان بلوغ تشخیص داده نشود. به نظر یوطب این بدان معناست که برخی از نوجوانان که به تازگی تشخیص داده شده اند؛ در واقع بیش فعالی را برای سال ها با خود  داشته اند و مجبور به تحمل علائم آن تا سن بلوغ نیز هستند. علاوه بر این، تحقیقات نشان می دهد که در بین ۳۰ ٪ تا ۷۰ ٪ از کودکان مبتلا به بیش فعالی می توانند منجر به ادامه این اختلال تا سن بلوغ  شوند.

 با وقوع بیش فعالی چه تغییراتی در مغز رخ می دهد ؟

مطالعات نشان می دهد که کودکان و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی تمایل به عملکرد غیر طبیعی و یا اختلال در نظم ، از طریق مواد شیمیایی خاص مغز به عنوان انتقال دهنده های عصبی دارند. همچنین گرایش به عملکرد غیر طبیعی در مسیرهای عصبی عامل تنظیم رفتار، در این افراد زیاد است. علاوه بر این، در کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است بخش های خاصی از مغز کوچکتر یا کمتر فعال باشند.(نسبت به کودکان فاقد این بیماری)

مطالعات اخیر نشان می دهد که ماده ی شیمیایی در مغز به نام دوپامین ، ممکن است در بیش فعالی بازسازی نشود . دوپامین یک ماده مهم شیمیایی که علائم را بین اعصاب در مغز می رساند. به این علت است که  بسیاری از مسائل، از جمله حرکت ، خواب، خلق و خو، توجه و یادگیری با بیش فعالی مرتبط است.

دو پژوهش:

تاثیر دوپامین و ژنتیک در ابتلا به بیش فعالی:

در مبتلایان بیش فعالی به طور خاص ، یک تنوع خاصی از ژن وجود دارد به نام DRD4 . این ژن با گیرنده های دوپامین در مغز در ارتباط است. این مطالعه نشان داد که کودکانی که مبتلا به بیش فعالی هستند دارای تنوع بیشتری از ژن DRD4 نسبت به کودکان معمولی اند . بسیار جالب توجه است که ، همه بچه ها ی مبتلا بیش فعالی در این مطالعه  که تنوع ژن DRD4 را دارا بودند؛ در امتحان IQ ،نمرات بالاتری از کودکان سالم بدست آورده اند. به علاوه، تنوع ژنی شایع در کودکان مبتلا به بیش فعالی در طول زمان بهبود یافته بود.
یک مطالعه دیگر در مورد دوپامین مربوط به بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی نشان داد که بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی یک سیستم دوپامین تنبل را دارا می باشند. این مطالعه کمک کرد تا توضیح دهد که چرا داروهای محرک بیش فعالی مانند ریتالین و Adderall مفیدند. داروهای محرک بیش فعالی  سبب افزایش دوپامین با تقویت سیگنال های دوپامین ضعیف در مغز می شوند . که در اثر فعالیت دوپامین مغز در بزرگسالان مبتلا کاهش می یابد. دربیش فعالی علاوه بر این،با مصرف مواد مخدر، مانند نیکوتین و کوکائین، به طور موقت فعالیت دوپامین مغز افزایش می یابد. بنابراین محققان این مطلب که کاهش  فعالیت دوپامین مرتبط با بیش فعالی است توضیح دادند که چرا افراد مبتلا به بیش فعالی ممکن است در معرض خطر بیشتری از سوء مصرف مواد مخدر باشند.